Τα «γερόντια» πίνουν μπύρες στην υγειά μας

• Ο καθένας τη δουλειά που ξέρει
• Στην παρέα τους και ο Ζοτς

Αν υπάρχει κάτι σίγουρο είναι ότι τα μέλη της χρυσής μπασκετικής γενιάς των Ισπανών δεν έχει ιδέα για το πόσο «αντιπαθητικούς» τους θεωρούν, αρκετοί, στην Ελλάδα. Αν υπάρχει κάτι ακόμα το οποίο μπορεί κάποιος να πει με μεγάλη σιγουριά είναι πως, αν το μάθουν, θα νιώσουν ακόμα καλύτερα με τον εαυτό τους. Είναι σαφές πως οι μαγικοί γέροντες πατάνε τόσο καλά στα πόδια τους , όσον αφορά την αυτοπεποίθηση ώστε ακούγοντας κάτι τέτοιο να κάτσουν να πιουν τις μπύρες τους και να γελάνε μαζί μας.

Στον αγώνα της Ρεάλ με την Παρτίζαν, είδαμε πως για ορισμένους από αυτούς τους γέροντες και η…περδικούλα τους και τα πόδια τους, μ ια χαρά «το λένε» ακόμα για να κάνουν κάτι που δεν έχει επαναληφθεί. Να επιστρέψουν όχι μόνο από το 0-2 , αλλά και από το -16 στην τρίτη περίοδο του πέμπτου αγώνα, σε σειρά play-offs παίζοντας με δύο (Ντεκ, Πουαριέ) πολύ σημαντικές απουσίες (αυτή του Γιαμπουσέλε δεν τη μετράω γιατί ήταν θεία δίκη). Αν είδατε το debate ή το Μίλαν-Ιντερ καλά να πάθετε. Μπορείτε να αναζητήσετε τον αγώνα και να τον απολαύσετε. Επειδή βέβαια στην Ελλάδα της ασέβειας και την αγραμματοσύνης οι ακραίες θέσεις και απόψεις είναι εν πολλοίς παγιωμένες, ακόμα και μετά από αυτό που θα δείτε, μπορείτε να ευχηθείτε τα χειρότερα στον Ρούντι Φερνάντες και τους…Σέρχιους, Ροντρίγκεθ και Γιούλ. Είπαμε όμως… Αυτοί μπορούν να τσουγκρίζουν τις μπύρες τους στην υγειά τους και στη…δικιά μας και να γελάνε στα μούτρα μας. Όπως γελάει στα μούτρα, όποιου έχει αυτές τις απόψεις, ο ίδιος ο αθλητισμός.

Η τριάδα των γερόντων λοιπόν, με τα μέλη της στα 38, 37 και 36 τους χρόνια αντίστοιχα (κατά τη σειρά στην πιο πάνω αναφορά) βρέθηκε απέναντι σε μια μπασκετική μηχανή που έδειχνε, μέχρι και το 29.30 του αγώνα, απόλυτα κυρίαρχη. Τι είδαμε στα υπόλοιπα έντεκα λεπτά;

Ο καθένας τη δουλειά που ξέρει

Τον Σέρχι (Φερνάντεθ) να είναι περίπου ο…Φλας Γκορντον και να περνάει σαν ολόγραμμα μέσα από την άμυνα της Παρτίζαν, όταν δεν την εκτελούσε από μακριά. Να χτυπάει άμεσα, μετά το χτύπημα των αντιπάλων και να μην τους αφήνει να καθαρίσουν το μυαλό τους, φτιάχνοντας πάλι μια διαφορά τριών κατοχών. Ο Σέρχι έφερε τον φόβο που κεφαλαιοποίησε η Ρεάλ.

Τον Σέρχιο (Γιούλ), ναι, να βάζει οκτώ καθοριστικού πόντους κυρίως με τα γνωστά «από το σπίτι μου» τρίποντα αλλά με κάτι περισσότερο. Με το ανακάτεμα του μυαλού του Πάντερ. Ο γερό Γιουλ ο άνθρωπος που έδειξε στο φυτίλι στον Αμερικάνο στο δεύτερο ματς και αυτός, με μεγάλη χαρά, έβγαλε τον αναπτήρα, το άναψε και άλλαξε όλη τη σειρά, ήξερε ότι αυτή τη φορά οποιαδήποτε ακραία πρόκληση θα τον έστελνε στον πάγκο. Οπότε έπιασε τη…φιλική κουβεντούλα. Η φάση που ο Πάντερ, περίπου επτά λεπτά πριν το τέλος του ματς, βάζει με ταμπλό ένα τρελό τρίποντο είναι (παραδόξως) η εικόνα της μεγάλης πνευματικής νίκης του Γιουλ.

πιστρέφοντας για την άμυνα της Παρτίζαν ο Αμερικάνος δείχνει τον αντίπαλο του -αφιερώνοντας το καλάθι- και οι δυό τους γελάνε. Είναι όμως η απόδειξη ότι Ισπανός έχει καταφέρει πλέον να βγάλει τον Πάντερ μέσα από την ομάδα του και να τον τραβήξει σε μια «ένας με έναν» αναμέτρηση, προκειμένου το βαρύ χαρτί των Σέρβων να αποδείξει τι αξίζει. Ο Πάντερ δεν βρίσκεται πια στο Παλάθιο ντε Ντεπόρτες αλλά σε κάποιο ανοιχτό παίζοντας μονό. Φάνηκε καθαρά και στο τι έκανε από εκεί και πέρα στο γήπεδο, όταν ο Ζοτς ζητούσε μυαλό και συνέπεια στο πλάνο.Ο άνθρωπος που έκρινε το πρώτο ματς, στα τελευταία επτά λεπτά του «τελικού» προσθέτει στη στατιστική του απλά άλλο ένα τρίποντο και λάθη, άστοχα σουτ και φάουλ. Ήταν η άλλη έκφραση του mind game του Γιουλ χωρίς σκληρό μαρκάρισμα.

O Ρούντι τελείωσε το ματς χωρίς πόντο, με πέντε ριμπάουντ, μια ασίστ , μόλις μια προσπάθεια για τρίποντο και ένα ταπεινό +3 στην αξιολόγηση. Γιατί μπαίνει δίπλα στους άλλους δύο; Μα αυτός ήταν ο Ελ Σιντ της βραδιάς! Όταν ο Εξουμ στον έστειλε (ένα δεύτερολεπτο πριν τελειώσει η τρίτη περίοδος) στο παρκέ με εξαρθρωμένο ώμο όλοι είπαν ότι η βραδιά τελείωσε για αυτόν. Ο Αυστραλός για ένα λεπτό μας έδωσε την εντύπωση ότι χρειάζεται χειρουργείο, μετά σηκώθηκε…αναδομήθηκε και συνέχισε και ο Ισπανός πήγε στο πάγκο. Σε ζωντανή μετάδοση του έβαλαν τον ώμο στη θέση του, έβαλε επίδεσμο και 7.30 λεπτά πριν το τέλος πάτησε ξανά παρκέ και δεν βγήκε καθόλου. Κυνήγησε μπάλες, βούτηξε γι αυτές και κορυφαία στιγμή του ήταν όταν 2.03 πριν τη λήξη, πριν από ένα ζευγάρι βολών πλησιάζει τον (απορημένο) Εξουμ και τον ρωτάει αν…είναι καλά! Αυτός χάνει τη μια και στο μυαλό μας είναι πάλι τα γερόντια. Να πίνουν μπύρες και να τσουγκρίζουν στην υγεία αυτών που έχουν πέσει στην παγίδα τους.

Στην παρέα τους και ο Ζοτς

Ξέρω ότι η εθνική Ισπανίας μας έχει πληγώσει πολύ. Αλήθεια είναι. Από εκεί και ξεκινάει και το βασικό πρόβλημα με τα κόμπλεξ μας. Αν και αυτό το θέμα με τα σύνδρομα έχει να κάνει με τη γενικότερη παιδεία μας (μη τη μπερδεύετε απαραίτητα με την εκπαίδευση) και δεν θα το λύσουμε εδώ. Τις ισπανικές ομάδες όμως σε επίπεδο συλλόγων τις έχουμε πληγώσει, σχεδόν όσο το έχουν κάνει αυτές, οπότε αυτό το κόλλημα δεν δικαιολογείται και πολύ. Πιθανότατα κάποιοι Έλληνες παίκτες να έχουν θεωρηθεί «αντιπαθητικοί» και στην Ιβηρική αν και ποτέ δεν είδα στα social media τέτοιο μένος με αυτό που υπάρχει στα αντίστοιχα «ελληναράδικα». Σε κάθε περίπτωση είναι σίγουρο ότι και στην Ισπανία, όπως σε όλη την πολιτισμένη Ευρώπη υπάρχει τεράστιος σεβασμός στην αθλητική αξία και των προσωπικότητα παικτών (όχι μόνο Ισπανών) που έχουν γράψει ιστορία. Όπως έκαναν οι «λοχαγοί» της Ρεάλ χθες το βράδυ.

Και για να τα λέμε όλα κάτι ακόμα. Επειδή η βλακεία δεν σταματάει πουθενά. Απέναντί τους ήταν ο κορυφαίος Ευρωπαίος προπονητής μπάσκετ της τελευταίας εικοσαετίας. Αυτό δεν αναιρείται από τον αποκλεισμό της Παρτίζαν ακόμα και αν αυτό έγινε με το ιστορικό 3-0 στην ανατροπή της Ρεάλ. Η ιστορία του Ομπράντοβιτς είναι γραμμένη και δεν σβήνει. Οπότε μπορεί να πίνει και αυτός τα ποτάκια του είτε μόνος του, είτε με τα…γερόντια που λέγαμε παραπάνω να κάνουν την πλάκα τους και να μιλάνε για μπάσκετ και αθλητισμό, γνωρίζοντας τι βρίσκεται πραγματικά στο πυρήνα τους και με απόλυτο σεβασμό ο ένας για τον άλλον. Εσείς (όσοι) θέλετε συνεχίστε να γράφετε για «Γκαστόνε», «αντιπαθητικους» και άλλα γραφικά και να εύχεστε χιαστούς. Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι που αποδεικνύουν μέσα στο γήπεδο ότι δεν είναι μόνο οι βλάκες αήττητοι και μας χαρίζουνε υπέροχες βραδιές (απαραίτητη διευκρίνιση….μόνο φίλο της Ρεάλ δεν με λες γενικά).